بخشی از متن فایل word پارادوکس شکل انسان در نگارگري مکتب اصفهان با تاکيد بر تک نگاره ها :
سال انتشار : 1386
نام کنفرانس, همایش یا نشریه : هنرهاي زيبا
تعداد صفحات :16
نگارگری مکتب اصفهان را می توان آخرین مکتب نگارگری سنتی و اصیل ایرانی قلمداد کرد که توانست در مقابل عوامل عدیده بیرونی که معلول شرایط حاکم بر جو آن زمان بوده مقاومت کرده و اصالت های بی بدیل نگارگری ایرانی را حفظ کند. نگارگری مکتب اصفهان هنری انسان مدار یا به تعبیری انسان محور است که سیطره شکل انسان در آن بدون شک مدلول شرایط ویژه ای است. نگاه انفعالی برخی منقدین؛ انسان محوری آن را به مصادیق ناصوابی از جمله: نگاهی مادی گرایانه و زمینی به انسان؛ شهوت پرستی؛ شاهد بازی منفی؛ ارضا حس تفرد و تشخص سفارش دهنده خصوصاً شخص حاکم و بنابراین غالب بودن وجه شاهانه و نمایش ابعاد روانشناسانه افرادی که بعضا چهره خویش را سفارش می دادند, نسبت می دهند. در مقاله اخیر پس از مرور روال تکامل شکل انسان در نگارگری ایرانی, پارادوکس های موجود در روند بررسی شکل انسان به عنوان عنصری ممتاز در نگارگری مکتب اصفهان به چالش کشانده می شود سپس با استناد به دلایل عمده و ملحوظ در عناصر الهام بخش آن یعنی عرفان اسلامی- ایرانی, قرائت های بعضاً نادرستی که در این خصوص ابراز داشته اند را نقد کرده و نهایتا آن عامل اساسی و تعیین کننده که علت اصلی حضور شکل انسان در نگارگری مکتب اصفهان می باشد را در خاستگاه واقعی اش یعنی عرفان اسلامی-ایرانی جستجو کرده و آشکار می سازد.
کلید واژه: نگارگری ایرانی, مکتب اصفهان, شکل انسان, عرفان اسلامی- ایرانی, پارادوکس, زبان و بیان
